عليرضا عرب؛ كارشناس رسانه شركت فولاد سنگان

نگاه مدبرانه در امور هنگامي مي تواند سرآغاز تحولي شگرف باشد كه برگرفته از تخصص باشد و صد البته كه در دنياي امروزي با توجه به سرعت پيشرفت و تحول لحظه گونه در علوم با نظر بر ورود متحورانه هوش مصنوعي، بي شك مي توان به بقاي حرفه اي اميد داشت كه برگرفته از تفكر، تجربه و نوآوري باشد.

علم و هنر روابط عمومي، همچون ساير علوم برگرفته از دانش است و هنگامي سرآغازتحول و تغيير مي گردد كه چاشني نوآوري توامان با دانش و تجربه باشد وگرنه مصداق گهربارسخنِ جناب مشتاق اصفهاني مي شود كه فرمود: “سرگشته صدهزار گرداب” خواهد شد. اگر به سير تحول ارتباطات در سال هاي نه چندان دور نگاهي داشته باشيم به اهميت و نگاه ويژه تخصص در امور به خوبي مي شود پي برد.

هنگامي كه در سال ۱۹۶۸ مارشال مك لوهان يا به عبارتي هم نشين تر، پيشگويِ فرزانه نظريه دهكده جهاني را مطرح كرد و در آن به اهميت و تاثير رسانه ها در آينده جهان مي پردازد و لزوم كار رسانه ها و مهم تر ازآن زبانِ و گويش متناسب با عصر پيش رو را مطرح كرد و به نظر مي رسد براي ارتباط با اين برهه از دوران، محتاج دانستنِ زباني ديگريم و آن، زبان رسانه و ارتباط است.

سرعت پيشرفت و البته علوم ارتباطات نيازمند نگاه فني و كارشناسانه است و تنها را برون رفت و نجات از ورطه عقب ماندگي ها، روشن كردن چراغ است و اين چراغ، چيزي جز علم نيست و لازم به يادآوري كه خوشبختانه با اتفاقات و رخدادهاي صورت گرفته، روابط عمومي در حال پيدا كردن جايگاه مطلوب خويش در سازمان ها است و تصميم سازي هاي هوشمندانه در سازمان ها، عضويت در انجمن هاي تخصصي و نياز به فضاسازي رسانه اي در سازمان ها و مديران، برطرف نمودن چالش هاي رسانه اي شركت ها و … از جمله نمونه هاي بهبود يافته مواضع روابط عمومي ها در سازمان هاست و مطمئنا در آينده اي بسيار قريب، مديرانِ هوشمند در جستجوي روابط عمومي هايِ هوشمند و متخصص خواهند بود.

سازمان هاي پيشرو در جهان، يك شاخص ممتاز دارند و آن ارتباط و استمرار است و نقش روابط عمومي ها به عنوان ارتباط دهنده و تسهيل كننده اين مهم، مبرهن و واضح است و به اندازه كافي از زبان بزرگان در خصوص “هزينه كردن در روابط عمومي و تبليغات سرمايه گذاري است” شنيده ايم و بازگو كردن مجدد اين موضوع توجه و اهميت جايگاه درخور رسانه ها و تعامل سازنده و تاثيرگذار را در دنياي امروزي را گوشزد مي كند.

“سندروم شيشه خيارشور“ متاسفانه نگاه نه چندان مدبرانه در بعضي از سازمان ها، بدين گونه است كه بعضي از نيروها را براي اينكه فقط سرشان گرم باشد به قسمت هايي خاص منتقل مي كنند كه فقط ” باشند” و بعضا اين “باشدها” را روابط عمومي ها مشاهده مي كنند، اما اگر مي خواهند نشانگر خوشنامي، برند، افزايش تعهد سازماني، ارتباط سازنده با جامعه، نگاه توسعه محور و… را جستجو كنند، بي شك ” روابط عمومي” حلقه گمشده اين زنجيره اعتمادسازي و تصويرسازي زيباست و به صورتي كاملا ناصواب مصداق بارز ” سندروم شيشه خيار شور” در برداشت ظاهري و سطحي از اهميت، استرس و اثربخشي علم و هنر روابط عمومي هاست.

بي شك پيشگوي فرزانه در سال ها قبل، پيش بيني صحيحي از جايگاه خطير رسانه ها داشته و با علم به اينكه در سال هاي نه چندان دور، تاثير فضاسازي و حاكميت رسانه ها به شدت فراگير و جهان شمول خواهد شد، به تكنيكال بودن اين حرفه اشاره داشته كه زبان دنيا، زبان رسانه و همگام سازي است و برداشت سطحي و غيرحرفه اي، يقينا افراد و جوامع را دچار مشكل خواهد نمود به طوري كه ” سواد رسانه اي” از ملزومات انسان خواهدشد، همچون نياز به اكسيژن، نياز به دوست داشتن و نياز به پيشرفت.

حرفه روابط عمومي، دانشي است كه به شما هنر ارتباط سازنده برد برد را نشان مي دهد و اگر بخواهيم با نگاهي گذرا و سندروم گونه به اين حرفه بيانديشيم، بي شك از مسير رشد و توسعه عقب مانده ايم و اين نكته حائز اهميت كه براي ساختن “برندي خوشنام” نياز به روابط عمومي حرفه اي است كه علاوه بر دانش فني، نگاه توسعه گرايانه هم در آن واحد جاري و ساري باشد، چرا كه مسلما ارتباطات استراتژيك يك سازمان اعم از تعاملات اقتصادي، اجتماعي، سياسي و … مستلزم داشتن رابطي اهل فن است و قضاوت بي تميز و تسامح گونه به اين هنر و حرفه، جفايي است ناصحيح…